นิทานอีสปเรื่องกระต่ายกับเต่า
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ได้มีกระต่ายผ่านมาพบกับเต่าตัวหนึ่งเข้า ซึ่งเต่าตัวนั้นกำลังคลานต้วมเตี้ยมอยู่ อย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อนตามปกติธรรมดาของมันมาเรื่อย ๆ อะไรทำนองนั้น ...กระต่ายจึงได้ร้องทัก กับเจ้าเต่าออกไปว่า " ไง ! เล่าเจ้าเต่าขาสั้นจอมอืดอาด แต่ว่าไปนะ..ข้าละก็ไม่เข้าใจจริง ๆ เลยว่า ทำไมเจ้าน่ะถึงได้ชอบแต่ที่จะเดินต่วมเตี้ยม.. วันทั้งวันปีทั้งปี ก็ไม่เห็นที่จะมีอะไรดีหรือเปลี่ยนแปลงไปในทางไหนได้เลยสักกะอย่าง ข้าละเบื่อ! " ส่วนเจ้าเต่าเมื่อ ได้ยินกระต่ายพูดเหมือนล้อเลียนดูถูกตนเข้าเช่นนั้น ก็ให้เป็นนึกโมโหขึ้นมา จึงได้ร้องตอบกลับไปว่า " อะไรกันเดินของข้าอยู่ดี ๆ ก็มาว่าดูถูกกันอย่างนี้ได้ยังไงเล่า เจ้ากระต่ายนี่ก็ ! ถึงแม้ขาของข้านั้นจะสั้นคลานช้า ก็ไม่เห็นที่จะเกี่ยวอะไรกับเจ้าสักนิดเลยนี่.. แต่ว่าข้านี่น่ะ ก็มีที่ดีเลิศเรื่องความอดทนอยู่นะจะบอกให้...ถ้าพูดถึงเรื่องนั้นแล้ว..ข้า หละก็..ไม่เคยที่จะแพ้ใครเลยทีเดียว ! " และ ด้วยความที่นึกโมโห ที่เดินอยู่ดี ๆ แล้วมาโดนดูถูกเข้าอย่างนั้น เต่าจึงพูดท้าทายขึ้นอีกด้วยว่า " เอาอย่างนี้ก็ได้ มาแข่ง กันดีกว่าไหม ? ว่าใครจะเป็นผู้ที่จะไปถึงที่บนยอดภูเขานั่นก่อนกัน..ว่าไง ! " เจ้ากระต่ายเมื่อได้ยินเต่าพูดท้าประลองแข่ง เข้าอย่างนั้น ก็เอามือกุมท้อง แล้วหัวเราะเป็นการใหญ่เลยทีเดียวทีนี้ "อะไรกัน..ช่างเป็นเรื่องที่น่าสนุกเสียจริง ๆ ที่เจ้าว่า และท้าข้าดวลมานี่น่ะ ฮ่า ๆๆๆ เจ้าไม่รู้เรอะ ! ว่าข้านี่น่ะ วิ่งเร็วเป็นที่สุด..ฮ่า ๆๆๆ " กระต่ายเริ่มคุยโว "ข้าไม่สนหรอก" เต่า ตอบ "เฮ้! เจ้าพูดอย่างนี้ก็แสดงว่าเจ้าแน่ใจแล้วนะ ! งั้นตกลงเจ้ากับข้ามาวิ่งแข่งกันเดี๋ยวนี้เลย รับรองว่าไม่มีทางที่เจ้าจะ ชนะข้าไปได้หรอก แล้วก็อย่างแน่นอนเสียด้วย..ฮ่า ๆๆๆ " กระต่ายร้องท้าทาย พร้อมกับเที่ยวไปเรียกพวกพ้อง และบรรดาสัตว์ ต่างๆให้พากันมาดู เพื่อเป็นสักขีพยานกับการแข่งขันอย่างมากมาย ดัง นั้นที่ชายป่าจึงเกิดการแข่งขันระหว่างกระต่ายกับเต่าขึ้นมาในบัดดล....พอ สิ้นเสียงของสุนัขจิ้งจอกซึ่งบอกสัญญาณออกวิ่ง ให้เท่านั้น กระต่ายก็ทะยานออกวิ่งนำหน้าไปในทันที แล้วมันยังหันหน้ามาพูดเป็นทีเยาะเย้ยให้กับเต่าอีกด้วยว่า "ข้าจะไป นอนรอเจ้าที่เส้นชัยนะ..ฮ่า ๆๆๆ "กระต่ายหันมาตะโกนใส่เต่าด้วยเสียงอันดัง และเมื่อกระต่ายวิ่งไปได้สักพัก มันจึงหยุด วิ่งพร้อมกับหันมามองข้างหลัง ซึ่งไม่เห็นแม้แต่เงาของเต่า "โธ่! เจ้าเต่าขาสั้นจอมอืดอาด เอ๊ย..ไม่เจียมตัวซะเลย คิดจะมา แข่งกับข้าผู้ที่วิ่งไวปานสายลม...ฮ่า ๆๆๆ เดี๋ยวเถอะ! เจ้าจะต้องได้อายจนเรียกว่าแทบจะต้องแทรกแผ่นหนีเอาเลยทีเดียว ฮ่า ๆๆๆ" มันให้เป็นนึกกระหยิ่มใจเป็นอย่างมากเลยหละ.... ข้าง ฝ่ายเต่านั้น ก็ค่อยๆ คลานตามภาษาของมันไปเรื่อย ๆ และถึงแม้ว่าขาจะสั้นคลานได้เชื่องช้า มันก็ไม่ปริปากบ่นว่า อะไรออกมาเลยสักคำ มันได้แต่ก้มหน้าก้มตาคลานของมันต่อไป เรื่อย ๆ และอย่างอดทน "พยายามเข้าน่ะท่านเต่า" บรรดาสัตว์ ต่างๆ บางกลุ่มที่มารวมกันเพื่อมาดูเป็นสักขีพยานกับการแข่งขันครั้งนี้ทั้งหลาย นั้น ต่างก็ส่งเสียงให้กำลังใจกับเจ้าเต่ากันเป็นการ ใหญ่ แต่ก็มีสัตว์บางพวกทีเห็นความเชื่องช้าของเจ้าเต่า แล้วต้องเอามือกุมท้องหัวเราะเสียงดัง แล้วพูดทั้งหัวเราะว่า " ท่านเต่า ๆ แต่เราว่านะ ท่านนี่ช่างเป็นผู้ที่เดินได้ช้าที่สุดในโลก ! เลยนะจะบอกให้ ฮ่า ๆๆๆๆ " ข้างฝ่ายกระต่ายเมื่อรอแล้วรออีก รอเท่าไหร่ ๆ ก็ไม่เห็นว่าจะมีทีท่าที่เจ้าเต่าจะโผล่หัวออกมาให้เห็นสักที...มันจึงให้ เป็นเบื่อหนาระอาใจเป็นอย่างมาก... และเมื่อมันเดินมาจนถึงใต้ขอนไม้ขอนหนึ่ง มันจึงเข้าไปนั่งพักใต้ขอนไม้ที่เห็นนั้น ซึ่งมันหมายจะเอาเป็นที่ดักรอการมา ของเจ้าเต่านั่นเอง "นอนซักงีบหนึ่งดีกว่า.. ถึงยังไงเจ้าเต่ามันก็ไม่มีทางตามเราทันหรอก" มันพึมพำพร้อมเอนหลังพิงขอนไม้ แล้วหลับไป และ แล้วเมื่อเต่าคลานมาจนถึงตรงที่กระต่ายนอนหลับอยู่อย่างมีความสุขนั้น " อ้าร้า...เจ้ากระต่ายมันมานอนกรนอยู่ตรงนี้ ! เสียงดังคร๊อกฟี้..คร๊อกฟี่ เลยทีเดียว " เต่ามองนิดหนึ่งแล้วก็เดินของมันต่อไป อย่างอดทนหาได้คิดที่จะหยุดพักเหมือนกับ กระต่ายไม่ เต่ากลับก้มหน้าก้มตาคลานต่อไป ...คลานต่อไป ...แม้จะเหนื่อยแสนเหนื่อยก็ไม่ได้ทำให้ย่อท้อ เพราะจุดมุ่งหมาย ของมันอยู่ที่เส้นชัยนั่นเอง....." ถึงแม้ขาของข้านั้นจะสั้นคลานช้า แต่ว่าข้านี่น่ะ ก็มีที่ดีเลิศเรื่องความอดทน...ถ้าพูดถึงเรื่อง นั้นแล้ว..ข้าหละก็..ไม่เคยที่จะแพ้ใครเลยทีเดียว ! " ตะวัน บ่ายคล้อยมากแล้ว กระต่ายจึงได้ตื่นขึ้นมา มันเดินมาจนพบหมีใหญ่ตัวหนึ่ง "ไง! เจ้ากระต่าย วันนี้เจ้าต้องวิ่งแข่ง กับเต่าไม่ใช่เรอะ" หมีร้องถาม "ใช่! แต่เจ้าเต่าไม่มีทางตามข้าทันหรอก" กระต่ายตอบ "เนี่ย! ยังไม่เห็นเงาเจ้าเต่าเลย" มันคุยโวต่อ "เฮ้! ตะกี้ข้าผ่านมา สวนทางกับเต่าข้างหน้านู่น เจ้ามัวไปทำอไรอยู่" หมีร้องบอก คำพูดของหมีทำให้กระต่าย ต้องถึงกับสะดุ้งโหยงเลยทีเดียว และพร้อมกันนั้นมันก็รีบตาลีตาเหลือกวิ่งออกไปข้างหน้าทันที.... แต่ช้าไปเสียแล้ว เพราะเมื่อกระต่ายมองไปที่เส้นชัยมันก็แทบจะเข่าอ่อน เพราะที่นั่นปรากฏว่ามีร่างของเต่ายืนยิ้มเผล่อยู่ " ไง! เพิ่งมาถึงเรอะ ข้ารอเจ้าอยู่ตั้งนานสองนานแน่ะ ! " เต่าร้องบอกกระต่าย บรรดาสัตว์ต่างๆ ก็เข้ามาแสดงความยินดี กับเต่า คงปล่อยให้เจ้ากระต่ายมองด้วยดวงตาละห้อยเหมือนจะร้องไห้ "ไม่น่าเลยเรา" กระต่ายพึมพำในใจเบาๆ ด้วยความ อับอาย มันจึงมุ่งหน้าหลบหนีออกจากป่าแห่งนั้น แล้วก็ไม่ยอมหวนกลับมาอีกเลย...