นิทานอีสปเรื่องสิงโตกับหมาจิ้งจอก
ไกลออกไปในป่าลึกที่ถ้ำแห่งหนึ่งซึ่งเป็นที่อยู่ของสิงโตเจ้าป่า แต่เวลานี้สิงโตผู้ยิ่งใหญ่กำลังไม่สบายมันป่าวประกาศไปทั่ว เพื่อหาหมอวิเศษมารักษาอาการป่วยของมัน "ใครก็ตามที่สามารถรักฉันให้หายได้ฉันจะให้รางวัลอย่างงามทีเดียว".
ในป่าแห่งนี้เองมีหมาจิ้งจอกและหมีที่ได้ชื่อว่าเป็นหมอที่เก่งกาจที่สุดทั้งสองได้ยินประกาศของ
สิงโตจึงรีบเตรียมตัวเดินทางไปรักษาเจ้าของป่าทันที
แต่เจ้าหมาเกิดละโมปมันอยากได้รางวัลแต่ผู้เดียวมันจึงห้ามไม่ให้หมีไปด้วย "ฉันว่าฉันควรไปรักษาสิงโตคนเดียว..เพราะฉันไม่อยากแบ่งรางวัลของฉันให้กับใคร
เพราะฉะนั้นแกควรกลับบ้านไปได้แล้วเจ้าหมี" "ถ้าเธอคิดว่าเธอสามารถรักษาคนเดียวได้...ก็ตามใจ" หมีพูดก่อนหันหลังจากไป
หมาป่าจอมละโมปรีบวิ่งตรงไปที่ถ้ำสิงโตและถือโอกาสกุเรื่องกล่าวร้ายหมี "ท่านสิงโตรู้ไหมที่เจ้าหมีนั่นไม่ยอมมารักษาท่านนั้นก็เพราะมันอยากให้ท่านตาย และมันจะได้ขึ้นเป็นเจ้าปกครองป่าแห่งนี้แทนท่าน ไงล่ะ!!..."
สิงโตได้ฟังแล้วรู้สึกโกรธมากจึงเรียกหมีเข้ามาพบโดยเร็ว "ไม่จริงเลยท่าน...ฉันไม่ได้มารักษาท่านก็เพราะฉันกำลังค้นคว้าหาวิธีที่ ดีที่สุดที่จะมารักษาท่านต่างหากและตอนนี้ฉันก็รู้แล้วล่ะ!!"
หมีคิดแก้เผ็ดหมาป่าจอมโกหก จึงแกล้งพูดต่อไปว่า "วิธีที่จะรักษาท่านได้ก็คือ...ความอบอุ่น และสิ่งที่อบอุ่นที่สุดนั่นก็คือ..ขนของหมาจิ้งจอกนั่นเอง"
ทันใดนั้นสิงโตกระโดดตรงไปที่หมาป่าและถอนขนทั้งหมดของเจ้าหมาป่าออกมา
ทำเสื้อขนสัตว์แสนสวยสวมใส่หมาป่าขนโกร๋นตกใจและอายมากมันจึงวิ่งหนี
หายไปในป่าและไม่กล้าออกมาปรากฎตัว ในที่สาธารณะอีกเลย